سلامتکده طب ایرانی معصومیه

بسمه تعالی

عیادت از بیمار و دلجویی از او، به عنوان یک رفتار پسندیده‌ی اخلاقی و اجتماعی است که با عواطف و احساسات درونی و فطری انسان نیز هماهنگ است و نقش بسزایی در تحکیم روابط انسانی، صمیمیت و دوستی ایفا نموده و مورد رضایت حق تعالی می‌باشد.

پیامبر گرامی اسلام (ص) ضمن اشاره به جامعه‌ی اسلامی و تشبیه آن به یک پیکر، همدردی با بیمار را مورد تأکید قرار داده‌اند و می‌فرمایند: "همانا مؤمنان در مهربانی و عطوفت به یکدیگر، همانند یک پیکرند که وقتی عضوی از آن به درد آید، سایر اعضا با او همراهی و همدردی می‌کنند." سعدی نیز با توجه به مضمون همین حدیث شعر معروفش را سروده است:

بنی آدم اعضای یکدیگرند ... که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عـضوی به درد آورد روزگار ... دگـر عـضوها را نـماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی ... نشاید که نامت نهند آدمی

ملاقات بیمار آثار و برکات دنیوی و اخروی فراوانی دارد. این رفتار نیک از سویی موجب تقویت روحیه‌ی بیمار، کاهش بار سنگین بیماری بر جسم و جان خسته‌ی او، تسریع روند بازیابی سلامت در وی گشته و از سویی دیگر دل‌های افراد را به هم نزدیک‌تر و حس همدلی و برادری را در بینشان تقویت می‌کند. رسول خدا (ص) پاداش عیادت از بیماران را در پیشگاه خدای متعال چنین یادآور می‌شوند: "کسی که بیماری را عیادت کرده و ساعتی نزد او بنشیند، خداوند پاداش عمل هزار سال را که لحظه‌ای در آن معصیت نکرده باشد، به او ارزانی می‌دارد." امام صادق (ع) نیز می‌فرمایند: "کسی که برای رضای خدا، بیماری را عیادت کند، هر چیزی را بیمار برای او درخواست کند خدا برآورده خواهد کرد."

حکیم و دانشمند برجسته‌ی ایرانی بوعلی سینا در کتاب قانون یکی از درمان‌های سودمند را تقویت روحیه‌ی بیمار (قوای نفسانی و حیوانی) می‌داند، تقویت روحیه از طریق ایجاد شادی و فرح، دیدار آنچه یا آن کس که بیمار به او انس دارد، همراهی با چیزی یا شخصی که بیمار را شاد می‌کند، همچنین همراهی با بزرگواران و یا کسانی که بیمار در حضور ایشان حیا می‌کند.

از جمله آداب عیادت از بیمار، نشستن در کنار او، دست نهادن بر پیشانی او، پرسیدن حال او و اینکه چگونه شب و روز را سپری کرده است و همدلی و دلجویی از اوست که موجب تسکین آلام و دردهای بیمار می‌گردد. از دیگر موارد ذکر شده در آداب عیادت از بیمار بردن هدیه‌ای هرچند کوچک برای نشان دادن محبت و صمیمت قلبی و شاد کردن بیمار می‌باشد. دعا کردن برای شفا یافتن بیمار و اطعام  بیمار در حد توان نیز امری پسندیده و موجب راحتی بیشتر بیمار است.

در آخر یادآور باید شد که زمان ملاقات با بیمار به علت وجود ضعف و ناتوانی در وی باید کوتاه بوده و هر روز نباشد مگر آنکه بیمار خود از فرد ملاقات کننده بخواهد که زمان بیشتری را در کنار او بنشیند.

با آرزوی صحت جسم و جان برای شما

سلامتکده طب سنتی ایرانی معصومیه